Σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη εποχή, όπου προτεραιότητες και προγραμματισμοί τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, βρίσκονταν υπό συνεχή αλλαγή, η έμφαση στις αξίες του πολιτισμού αποτέλεσε έναν σταθερό οδηγό να μας θυμίζει, ότι το μέτρο όλων πρέπει να είναι ο άνθρωπος.

Η εικαστική παρέμβαση του Stephen Antonakos, ενός από τους πιο αναγνωρισμένους καλλιτέχνες στη γλυπτική χρήση του νέον, σε επτά κτιριακές ενότητες στον χώρο του Παλαιού Ελαιουργείου, με την τολμηρή συνύπαρξη απλών γεωμετρικών σχημάτων και λαμπρών χρωμάτων, με τα χαλάσματα και τη φθορά του χρόνου, εξέφρασε εκτός των άλλων την αίσθηση του μέτρου και της αρχιτεκτονικής ισορροπίας. 

Με in situ έργα στις εσωτερικές και εξωτερικές επιφάνειες των χαλασμάτων, που άλλοτε ακολούθησαν και άλλοτε αντιστάθηκαν στο περίγραμμα της φόρμας των κτιρίων, έγιναν οι μοναδικές πηγές φωτός που μεταμόρφωσαν το τσιμεντένιο κουφάρι των 17.000 τ.μ. σε μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη αλήθεια.

Με τόνους απομονωμένους, όπου το μπλε είναι μπλε, το κόκκινο είναι κόκκινο, σε απλές γεωμετρικές κατασκευές νέον, το κτιριακό ερείπιο του ελαιουργείου μετατράπηκε σε μια παράσταση του αμφιβληστροειδή. 

Η αντιπαράθεση των υλικών και η τολμηρή συνύπαρξη του νέον, σύμβολο της εποχής των διαφημιστικών μηνυμάτων, με τα χαλάσματα και την σκόνη, την πέτρα και την φθορά του χρόνου, προκάλεσε μια εξέγερση συναισθημάτων. 

Η όραση, έλεγε ο Delaunay, η πιο εξευγενισμένη από τις αισθήσεις μας, είναι αυτή που επικοινωνεί πιο άμεσα με το μυαλό και την συνείδησή μας. Τα χρώματα νέον, κρυστάλλινα, ευδιάκριτα, παρθενικά, μετέδωσαν την μορφολογική γαλήνη και επεδίωξαν να αγγίξουν την αδιάφθορη ύπαρξη, «να προσεγγίσουν την εσωτερικότητα του βαθύτερου ανθρώπου», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης.

Στο έργο του Antonakos δεν υπήρξε σταθερό σημείο θέασης. Οι σωλήνες νέον μετέφεραν το χρώμα παντού, έως τα πιο απόκρυφα σημεία του ερειπιώνα και εισέβαλαν το ένα μέσα στο άλλο δημιουργώντας πολυάριθμες οπτικές εμπειρίες. Μια δυναμική κίνηση στο χώρο, που το ιμπρεσιονιστικό τυχαίο συνάντησε τη στιγμή του επισκέπτη.

The search, με αυτόν τον πολύ πετυχημένο τίτλο, έναν τίτλο που δεν υπογραμμίζει το έργο αλλά υποδηλώνει την κρυμμένη του ουσία, ο Antonakos προέτρεψε τον επισκέπτη σε μια περιπλάνηση που τον οδήγησε σε ένα παιχνίδι ανακαλύψεων. Στον Ελευσίνιο τόπο ίσως αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο η σταθερή πρόθεση του καλλιτέχνη να κάνει τον επισκέπτη να αισθανθεί την θέση του μέσα στον χώρο, να ανακαλύψει κοιτώντας ολόγυρα, πάνω – κάτω, παντού, τις ουράνιες κλίμακες, να νιώσει μια εμπειρία, ανοιχτή, πιο εξυψωμένη, πιο συνειδητή.