Όπως και σε προηγούμενες εγκαταστάσεις της, η Ελένη Πανουκλιά με αυτό το νέο μεγάλης κλίμακας έργο πραγματεύτηκε τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο με κοινό χαρακτηριστικό τις δυσδιάκριτες δομές που αναπτύσσονται ή τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται σε έναν φαινομενικά κενό χώρο.

Και αυτή τη φορά, η Πανουκλιά ορμώμενη από την πλούσια ιστορία της Ελευσίνας και τον ίδιο το χώρο του Ελαιουργείου χρησιμοποίησε ευτελή υλικά  –μέταλλο και μπάζα από τον περιβάλλοντα χώρο. Το έργο Ό,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία σκηνοθέτησε αφυπνιστικές εξερευνήσεις του ορατού, του αόρατου και του ανέλπιστου ενώ προϋπέθεσε την ενεργή συμμετοχή του θεατή.

Ο θεατής κλήθηκε να επιλέξει διαδρομές, οι οποίες δεν είχαν αρχή ή τέλος, αλλά οδήγησαν σε φωτεινά άδυτα, σε αδιέξοδα που ηχητικά συμπλήρωναν την εμπειρία αυτού του αλλόκοτου εναντιόδρομου τοπίου υποδοχής και εξερεύνησης.

Με το Ό,τι φωτεινό έχει να πει, θα πρέπει να μείνει εικασία η Πανουκλιά ανταποκρίνεται τον άτακτο και εμπόλεμο σπαραγμό του σήμερα χωρίς να τον αποτυπώνει. Δεν προκαλεί εντυπωσιοθηρικούς συναισθηματισμούς ούτε προσφέρει λύσεις και πανάκειες. Εικαστικά στοχάζεται πάνω στις αέναες αντιθέσεις που διέπουν τις ιστορικοπολιτικές και περιβαντολλογικές εκφάνσεις της σημερινής παρακμής. Προσφέροντας δυσδιάβατα και μοναχικά Ηρακλείτεια μονοπάτια σοφίας και συμπαντικής αυτοσυνειδησίας, επεύχεται την επικράτηση της δυσφανέρωτης και δυσαπόκτητης αρμονίας του κόσμου.

Καλλιόπη Μηνιουδάκη