Το βέβηλο τοπίο του εγκαταλελειμμένου Παλαιού Ελαιουργείου Ελευσίνας, δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις. Ο χώρος και η ιστορία παγιδεύουν το βλέμμα και προκαλούν το πνεύμα σε μικρές εξεγέρσεις. Η Λήδα Παπακωνσταντίνου, φύσει ανατρεπτικός χαρακτήρας, βρέθηκε σε ταιριαστό περιβάλλο, όπου ο σωματικός δυναμισμός της Ελληνίδας performer συνάντησε τους ελευσίνιους μύθους της Δήμητρας και της Περσεφόνης στο έσχατο σημείο των αντιθέσεων του κόσμου, όπου ο μέγας θάνατος, όπως έλεγε και ο Σικελιανός, γίνεται αδελφός.
Η εικαστική εγκατάσταση με τίτλο Για πάντα δεν επιχείρησε τη μορφική αντακάκλαση της ιστορίας του τόπου και την προβολή του στον χώρο καθώς αυτή ούτως ή άλλως υπάρχει και διαχέεται από την κορυφή του απέναντι λόφου έως την άκρη της θάλασσας.
Με video προβολές, ήχους και in situ κατασκευές σε επιμέρους κτίρια, που καταλαμβάνουν έκταση 5.000 τετραγωγικών μέτρων του ερειπιώδους εργοστασίου, δημιουργήθηκαν εικόνες που αναζητούδαν διαισθητικά τις μορφές και τα πρόσωπα του μύθου. «Δεν προσπαθώ να εικονογραφήσω τον μύθο, αλλά να αγγίζω επιτελεστικά τα στοιχεία που υπάρχουν στον πυρήνα του» ανέφερε η καλλιτέχνις.
Το κλάμα μιας νεαρής κοπέλας και το κλάμα μιας μεγάλης γυναίκας υπαινικτικά παρέμεμπαν στο στοιχείο του μύθου της Δήμητρας και της Κόρης, στην αναζήτηση της μίας και την αρπαγή της άλλης. Αυτές οι μορφές, άλλοτε κλαίγοντας και άλλοτε σιωπηλές, στάθηκαν η μια απέναντι στην άλλη σε οθόνες προβολής πάνω στο εγκαταλελειμμένο πηγάδι και έγιναν εικαστικό παιχνίδι, ένα αντικείμενο το οποίο στη σύνδεση του με την ιστορία έχει αποκτήσει συνείδηση, μια μορφή που στην αλληλεπίδραση της με τη ζωή έχει αποκτήσει τον χαρακτήρα της ατέρμονης διαδοχής.
Η εγκατάσταση της Λήδας Παπακωνσταντίνου μορφωποιεί τους όρους μιας βιωματικής διαδρομής με θέμα τη συγκρότηση της γυναικείας οντότητας και βασικούς σταθμούς την παιδική ηλικία, τη νεότητα, τη διάρρηξη των δεσμών μητέρας-κόρης, τη σεξουαλική ωρίμανση και την επανασυμφιλίωση με το μητρικό σώμα. Πρόκειται για μια τελετουργική οριοθέτηση του φύλου που διέρχεται μέσα από επιτρεπτούς και απαγορευμένους χώρους, σημεία στα οποία κυριαρχεί η ορατότητα και η ηθελημένη απόκρυψη, η απουσία, το ίχνος και η σκιά -υπόμνηση της ανθρώπινης παρουσίας.
Συραγώ Τσιάρα
Οι πέτρες, τα μπάζα, ο ακατάστατος χώρος του ερειπωμένου εργοστασίου, ανέγγιχτος από την ανθρώπινη παρουσία έπειτα από αίτημα της καλλιτέχνιδας να παραμείνει ως έχει, δημιούργησαν ένα σκηνικό δυναμικών μορφών όπου η ποιητική χρήση ενός απλού φωτισμού προκάλεσε ατελείωτη κινητικότητα στον ασάλευτο χώρο. Έγιναν ταυτόχρονα μηδέν και άπειρο. Με αυτό το μικρό «για πάντα» που είναι ο τίτλος της έκθεσης, η καλλιτέχνις έστρεψε την προσοχή της στο αείρευστο της ζωής και μας κάλεσε να περπατήσουμε στο σώμα του έργου, όχι όμως για να ερμηνεύσουμε το έργο, αλλά για να μοιραστούμε σωματικά τις εμπειρίες της, όπως κάνει τόσα χρόνια.
