Σε ολόκληρη τη Συρία, τα νεκρά σώματα ακτιβιστών και διαμαρτυρόμενων που ξεχύθηκαν στους δρόμους την πρώτη περίοδο της εξέγερσης έχουν ταφεί σε κήπους. Αυτοί οι κατ’ οίκον τάφοι προϋποθέτουν και συνεπάγονται μία διαρκή συνεργασία ανάμεσα στους ζωντανούς και στους νεκρούς. Οι νεκροί προστατεύουν τους ζωντανούς από την περαιτέρω έκθεσή τους απέναντι στο καθεστώς. Οι ζωντανοί προστατεύουν τους νεκρούς διατηρώντας τις ταυτότητες τους και τις ιστορίες τους και μη επιτρέποντας έτσι στο καθεστώς να εκμεταλλευτεί τους θανάτους τους.
Το έργο «Οι Κήποι Μιλούν» είναι μια βιωματική περφόρμανς που περιλαμβάνει τις προφορικές ιστορίες 10 απλών ανθρώπων της Συρίας, οι οποίοι βρίσκονται θαμμένοι σε ιδιωτικούς κήπους. Κάθε αφήγηση έχει δομηθεί με προσοχή σε συνεργασία με τους φίλους και τις οικογένειες των θυμάτων, ώστε να ακουστούν οι ιστορίες τους όπως θα τις αφηγούνταν τα ίδια τα θύματα. Οι αφηγήσεις αυτές συνοδεύονται με ηχητικά ντοκουμέντα που βρέθηκαν και πιστοποιούν τις τελευταίες στιγμές των θυμάτων.
Είκοσι-οκτώ παρουσιάσεις του έργου «Οι Κήποι Μιλούν» σε πέντε ηπείρους παρήγαγαν ένα αρχείο από γράμματα που το κοινό καλείται να γράψει ως μέρος της εμπειρίας που βίωσε κατά τη διάρκεια του έργου. Αυτές οι χειρόγραφες επιστολές, δημιουργήματα της κάθε περφόρμανς, ρίχνουν φως στους ποικίλους τρόπους με τους οποίους κάθε θεατής βίωσε το συγκεκριμένο έργο καθώς και στις αντιδράσεις καθενός από αυτούς απέναντι σε ζητήματα πολιτικής, ενσυναίσθησης, απώλειας και θανάτου. Η αρχική σκέψη της Τάνια Ελ Χούρι για τις επιστολές ήταν να συνθέσουν ένα μήνυμα αλληλεγγύης εκ μέρους ενός διεθνούς κοινού προς τις οικογένειες και τους φίλους των θυμάτων. Λίγα χρόνια αργότερα, καθώς το πλήθος των χειρόγραφων επιστολών συνέχιζε να μεγαλώνει, η καλλιτέχνις συνειδητοποίησε ότι το περιεχόμενό τους είναι συντριπτικά ετερογενές, ακατάστατο και προσωπικό, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να συμπτυχθεί σε ένα ενιαίο μήνυμα αλληλεγγύης. Η φράση «Πείτε Μου Τι Μπορώ Να Κάνω» εμφανίζεται σε πάρα πολλές από αυτές τις επιστολές, καθώς οι θεατές σε όλο τον κόσμο αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν καθοδήγηση από τους μάρτυρες του έργου «Οι Κήποι Μιλούν».
Σε αυτή την εγκατάσταση, η καλλιτέχνις με τη σειρά της ζητά καθοδήγηση από το κοινό για το τι να κάνει με το συγκεντρωμένο υλικό – τεκμήριο της κοινής μας συνάντησης και ευθύνης. Η εγκατάσταση παρουσιάζει επίσης την ανταπόκριση στις επιστολές κάποιων από τους πρώτους συνεργάτες της Τάνια Ελ Χούρι που συμμετείχαν στη διαδικασία παραγωγής του έργου «Οι Κήποι Μιλούν».
Από τις επιστολές του κοινού δεν κατάφεραν όλες να φτάσουν στην έκθεση που παρουσιάζεται. Κάποιες χάθηκαν στο δρόμο, κάποιες κατασχέθηκαν από τις αρχές. Άλλες θα θαφτούν στο έδαφος, για να μη διαβαστούν ποτέ.
Συντελεστές
Σύλληψη-σκηνοθεσία: Τάνια Ελ Χούρι
Διεύθυνση παραγωγής: Τζέσικα Χάρινγκτον
Βοηθός παραγωγής – Επιμέλεια προετοιμασίας κοινού: Νάγια Σαλαμέ
Βοηθός έρευνας και Συγγραφή στα Aραβικά: Κεενάνα Ίσσα
Καλλιγραφία και σχεδιασμός μνημάτων: Ντία Μπατάλ
Σκηνικά: Αμπίρ Σαξούκ
Επιμέλεια Ήχου: Καίρι Αϊμπες (Stronghold Sound)
Μετάφραση στα Αγγλικά: Ζιαντ Αμπου-Ρίς
Συμπαραγωγή του Fierce Festival (Ηνωμένο Βασίλειο) και του Next Wave Festival (Αυστραλία)
Το έργο δημιουργήθηκε μέσα από το Artsadmin Artists’ Bursary Scheme. Με την υποστήριξη του Arts Council της Αγγλίας.
Εκτέλεση Παραγωγής: Βίκυ Στρατάκη
