H βιωματική περφόρμανς Ως Εκεί Που Φτάνουν Τα Δακτυλικά Μου Αποτυπώματα είναι μια συνάντηση ανάμεσα σε ένα θεατή και ένα πρόσφυγα μέσα από ένα τοίχο. Τα χέρια τους αγγίζονται χωρίς να βλέπει ο ένας τον άλλον. Ο πρόσφυγας σημαδεύει το θεατή, ζωγραφίζοντας το χέρι του. Ο θεατής ακούει όσους αμφισβήτησαν πρόσφατα τις διακρίσεις των συνόρων. Το σημάδι μπορεί να διατηρηθεί ή να ξεπλυθεί με νερό.

Η Τάνια Ελ Κουρί ανέθεσε στον μουσικό και street art καλλιτέχνη Μπάζελ Ζαράα, γεννημένο στη Συρία από οικογένεια Παλαιστινίων προσφύγων, να ηχογραφήσει ένα ραπ τραγούδι εμπνευσμένο από το ταξίδι που έκαναν οι αδελφές του από τη Δαμασκό στη Σουηδία. Μέσω της αφής και του ήχου, αυτή η εξ επαφής συνάντηση διερευνά την έννοια της συμπόνιας, το κατά πόσο μπορούμε να «νιώσουμε» κυριολεκτικά έναν πρόσφυγα για να κατανοήσουμε την επίδραση που έχει στη ζωή των ανθρώπων η γεωγραφική διάκριση των συνόρων.

Τα ακροδάκτυλά μας είναι το κατεξοχήν κομμάτι του σώματός, μέσω του οποίου αισθανόμαστε. Από την άλλη, είναι το κατεξοχήν κομμάτι του σώματός μας που χρησιμοποιείται ως “παγίδα ασφαλείας” από τις αρχές μέσω των δακτυλικών αποτυπωμάτων. Στην Ευρώπη, το ταξίδι ενός πρόσφυγα φτάνει όσο μακριά του επιτρέπουν τα δακτυλικά του αποτυπώματα, καθώς ο Κανονισμός του Δουβλίνου εξασφάλισε μια ενιαία βάση δεδομένων δακτυλικών αποτυπωμάτων σε όλη την Ευρώπη για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Στην πράξη, αυτό συχνά σημαίνει ότι ένας πρόσφυγας επαναπροωθείται στο μέρος όπου καταγράφηκαν για πρώτη φορά τα δακτυλικά του αποτυπώματα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα σχέδια, οι ανάγκες ή οι επιθυμίες του.

Στο τραγούδι Defiance, ο Μπάζελ Ζαραά, ραπάρει στα αραβικά:

Διασχίζοντας τα σύνορα αφήνεις πίσω σου 75% πιθανότητες θανάτου
Από διόλου τυχαίους βομβαρδισμούς, βόμβες-βαρέλια ή ακόμη και μαστιγώματα
Μπαίνεις, και όπως όλοι οι υπόλοιποι, κουνάς το κεφάλι
Σε κάθε απόρριψη
Πες ό,τι θέλεις, αλλά όλα αυτά δεν θα σου κοστίσουν πάνω από 1.000 δολάρια.
Μη με ρωτάς γιατί ή για ποιο λόγο
Τα μισά είναι δωροδοκίες για τον στρατό και την αστυνομία στην Τουρκία
Και τα υπόλοιπα για να ζήσεις και για τους άντρες να μεθύσουν
Και μετά μένει μόνο η τύχη σου στη θάλασσα
Με μια λέξη, ή θα την δαμάσεις ή θα σε δαμάσει αυτή
Αυτό θα σου κοστίσει  άλλα 1.000 δολάρια
Στα πλοία, όλα τα πρόσωπα είναι αγχωμένα
Κρατούν την ανάσα τους
Θωπεύουν τις πληγές τους
Έχουν ακούσει τόσους πυροβολισμούς
Δεν νιώθουν τίποτα πια
Δεν νιώθουν τίποτα πια

Η Λιν Γκάρντερ, κριτικός τέχνης της Guardian γράφει για την παράσταση: «Η ιστορία του δεν με αγγίζει μόνο φευγαλέα −όπως πολλές ιστορίες και εικόνες που εμφανίζονται στις εφημερίδες – αλλά προχωρά βαθύτερα. Με σημαδεύει. Τις επόμενες μέρες θα την κουβαλώ πάνω στο δέρμα μου. Είναι κομμάτι μου, δεν αγνοείται εύκολα, δεν ξεθωριάζει. Κάθε φορά που σηκώνω τα μανίκια ή πλένω τα χέρια μου, έρχομαι αντιμέτωπη με τις εικόνες και η σκέψη μου ανατρέχει στην ιστορία του Ζαράα. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτή».

Η δημοσιογράφος Λόρνα Ίρβινγκ έγραψε στο The List: «Κάθε μικρό πάτημα της μύτης του στυλό φέρει ένα βάρος − κάθε αριθμός που έχει γραφτεί πάνω στο δέρμα αντιπροσωπεύει τον αγώνα για επιβίωση, ένα σύμβολο αλληλεγγύης. Η μουσική είναι πένθιμα ελεγειακή, μια “ωραία” μαρτυρία ενός αγώνα που ξαναγράφεται κάθε μέρα. Σε αντίθεση με το μελάνι στο χέρι, οι αγώνες αυτοί δεν μπορούν ποτέ να σβηστούν».

Credits

Τραγούδι: Μπάζελ Ζαραά
Φωνητικά: Έμιλυ Τσόρτσιλ Ζαραά
Mουσική Παραγωγή: Πιτ Τσόρτσιλ
Φλάουτο και Κλαρινέτο: Κέιτι Στίβενς

Παραγωγή: “On the Move” LIFT 2016 σε συνεργασία με το Royal Court Theatre