Με βασικά υλικά το χώμα και το νερό, και με κυρίαρχο μορφολογικό στοιχείο το πήλινο αγγείο, μια μεγάλης κλίμακας εικαστική εγκατάσταση στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας ήρθε σε διάλογο με την πλούσια ιστορική διαστρωμάτωση της πόλης από την αρχαιότητα ως τη μακροχρόνια βιομηχανική ιστορία της και τη σύγχρονη δομή της. Το έργο ενέπλεξε στην «αφήγησή» του τον μύθο της Δήμητρας και της Περσεφόνης, τη θνητότητα, την έννοια του ταξιδιού, την υπαρξιακή αναζήτηση ενός προορισμού και τη μετανάστευση ως φαινόμενο που καθόρισε την ιστορία της περιοχής αλλά που επίσης επαναλαμβάνεται σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Μέσα από το έργο η καλλιτέχνης επεδίωξε να συνδέσει το παρελθόν με το τώρα, με ενοποιητικό στοιχείο το νερό. Η αντανάκλαση του ουρανού στην επιφάνειά του, συνέδεσε τη γη με τον ουρανό, το μακρινό με το κοντινό και κατ’ επέκταση το φαντασιακό με το πραγματικό, τη θνητότητα με το υπερβατικό, το οικείο με το ανοίκειο. Το νερό που κινείται ταξιδεύει και μας ταξιδεύει, διασχίζει και ενώνει τόπους και πολιτισμούς. Καθρεφτίζει την απεραντοσύνη του χώρου και υπαινίσσεται την «απέραντη», αέναη ροή. Παραπέμπει στα κοινά στοιχεία που γεφυρώνουν συγκρούσεις και διαφορές: στην αγωνία και την περιπέτεια της ύπαρξης που είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους που ζούνε «πάνω στην γη και κάτω από τα σύννεφα». Το νερό, η θάλασσα που απλώνεται απέναντι από το παλαιό Ελαιουργείο ένωσε την αρχή και το τέλος του έργου καθώς αποτέλεσε τη συμβολική αρχή αλλά και την κατάληξη του.

Το νερό αποτέλεσε επίσης και μέσο διερεύνησης του χώρου, μία διάσταση που διαπότισε ως προβληματική το σύνολο του έργου της Δανάης Στράτου. Ο χώρος υπήρξε φορτισμένος με ιστορία και με ιστορίες ανθρώπων, με πολιτιστικές και ψυχολογικές αποχρώσεις. Ο χώρος είχε σχέση με την κατοίκηση, με την καταγωγή, με τη συνύπαρξη και με το πώς δομήθηκε η ζωή των ανθρώπων. Το έργο κατέστησε τον θεατή ευαίσθητο δέκτη όλων αυτών των πτυχών και τον ώθησε στο να σκεφθεί το πώς ο χώρος επηρεάζει την σκέψη του και πώς αντίστροφα, επενεργεί ο ίδιος πάνω σε αυτόν.

Η εγκατάσταση Πάνω στη Γη Κάτω από τα Σύννεφα ήταν ένα σύγχρονο, αφαιρετικό έργο. Η λιτότητά του αποτύπωσε μεταφορικά τη σημασία που έχουν θεμελιώδη ζητήματα της ύπαρξης. Η εστίαση σε αυτά, η ένταξη του συγκεκριμένου στο γενικό ενδεχομένως να συνέβαλε στο να δει κανείς την πραγματικότητα με μεγαλύτερη διαύγεια και διεισδυτικότητα.

Μέσα από ένα τέτοιο έργο ήγειραν, τέλος, ευρύτερα θέματα όπως ο ρόλος της τέχνης σε μία εποχή κρίσης, η πολιτική και ηθική χροιά της τέχνης, η ικανότητα της να ενεργοποιεί την μνήμη και να ευαισθητοποιεί την ιστορική συνείδηση αλλά και ο τρόπος που η παραγωγή ενός καλλιτεχνικού έργου εμπλέκει την κοινότητα και το ανθρώπινο δυναμικό μίας περιοχής ειδικά υπό συνθήκες κρίσης.

Συντελεστές

Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Κοροξενίδη
Μελέτη εφαρμογής & Επιβλεψη διαμόρφωσης τοπίου : ECOSCAPES
Κατασκευή χειροποίητων πήλινων αγγείων: Pottery Art Χουλάκης
Σχεδιασμός Ήχου: Studio 19
Φωτισμός: No Dark
Project Management και Επικοινωνία: Medianeras
Εκτέλεση Παραγωγής: Vital Space & Medianeras
Video Documentation: Πάνος Καλλίτσης